Van vuurwapens naar geluksgevoel

Het is altijd weer een uitdaging om een goede plek te vinden voor een foto-safari om ‘Schoonheid van het Niets’ te vinden. Gelukkig heb ik mensen om me heen die inmiddels mijn gewenste rafelranden herkennen en die me bepaalde locaties adviseren. Zo tipte Martijn de Visser mij het HEMbrugterrein in Zaanstad. Op dit terrein produceerde vanaf 1895 tot 2003 de Artillerie Inrichtingen achter hoge hekken en strenge beveiliging vuurwapens, artillerie en munitie voor het Nederlandse leger. Na die tijd nam de natuur het verlaten gebied over en de gebouwen raakte in verval. Jammer dat ik er toen niet rondgelopen heb, want dat moet geweldig geweest zijn. Inmiddels is het terrein al behoorlijk opgeknapt en hebben zich er diverse creatieve bedrijven gevestigd. Ook erg leuk natuurlijk!

Vandaag ga ik op pad met mijn enthousiaste schoonvader. De afspraak is van tevoren ingepland, dus het weer nemen we voor wat het is. De buienradar geeft wat verontrustende vooruitzichten, maar vooralsnog is het droog. Snel aan de slag dus.

We lopen langs industriële pandjes. Op een paar muren kom ik waarschuwingsbordjes tegen. De tijd heeft de bordjes mooi verweerd gemaakt. Ik vind er leuke woordvondsten. Een mooi begin…

  

  

Als het wat begint te miezeren bekijken we Art Zaanstad, een galerie voor beeldende kunst, een kunstuitleen en een winkel met designartikelen. Weer buiten gekomen, ontdekken we verderop het terrein prachtige afgebladderde deuren.

Heerlijk op mijn knieën op de stenen. Ik scan de deuren af, op zoek naar iets wat meer is dan een roestplek, een huid, een patroon. Dat is nog niet zo makkelijk. Ik maak toch wat foto’s om er een beetje in te komen.

  

Als de regen echt doorzet, gaan we lunchen bij een leuk uitziend tentje waar we al eerder langsgelopen zijn. Het blijkt een oud transformatorhuisje te zijn dat omgebouwd is tot koffie en lunch plek, maar waar ook vaak culturele evenementen plaats vinden, ‘BIND’ geheten. Ze hebben net een prijs van het Prins Bernard Cultuurfonds ontvangen en we krijgen nog een stukje van de feesttaart. Nadat we ook nog een heerlijke linzensoep hebben gegeten, gaan we weer verder.

We belanden in het Museum of Humanity en ontmoeten fotograaf Ruben Timman die enthousiast vertelt hoe hij dit museum heeft opgezet. Hij mag een jaar gebruik maken van de ongepolijste ruimte en heeft daardoor de mogelijkheid om zijn portretten te exposeren die hij over de hele wereld gemaakt heeft. Een indrukwekkende serie.

Inmiddels tikt de regen hard op het dak en in het midden van de ruimte komt zelfs een soort van waterval uit het dak zetten. Mijn aandacht wordt erdoor getrokken. De vloer kleurt donkerder waar het water spoelt. Een mooie reflectie van het dak wordt zichtbaar in de plas met water. De vallende druppels geven mooie vormen als ze de reflectie raken. Ik ben helemaal in mijn element en probeer goed van dit tijdelijke moment gebruik te maken. Dit zijn mijn geluksmomenten. Na een poosje wordt de regen wat minder, vegen medewerkers de plas weg en is de setting verdwenen. Als we weggaan zijn medewerkers bezig om ladders langs de buitenwanden te zetten om zo op het dak te klimmen en de goot leeg te halen. Bij een volgende regenbui zal het water naar verwachting niet meer het gebouw in lopen en dat maakt dit moment nog unieker. Het levert mooie plaatjes op (swipe).

In de ruimte ernaast vind ik nog een Verborgen Beest.

We scharrelen buiten nog wat op het terrein. Inmiddels is er echt een paraplu nodig. Maar ik heb het goed voor elkaar: mijn schoonvader houdt de paraplu boven mijn hoofd, terwijl ik een groene verweerde deur afspeur. Ik ontdek een interessante vorm die ik wel vind passen in mijn serie ‘Verborgen Beesten’. Ik zie er een kop van een prehistorische vogel in, maar ook een rare uitgestrekte platte hand waar een kikker op zit. Ik ben benieuwd wat anderen erin zullen zien.

  

De regen wordt erger. We besluiten te stoppen; tenslotte heb ik al een paar schatten op zak.

Onderweg naar de auto, lopen we langs een oude treinwagon. We zien een spinnenweb. Altijd een bijzonder bouwwerk van moeder natuur, maar wel direct herkenbaar als vorm en ik ben juist altijd op zoek naar het weergeven van een nieuwe vorm. Toch bekijk ik het tafereel verder van dichtbij, want de achtergrond van het web, de oranje treinwagon geeft het geheel een mooie kleur.

De regen die ik eerder als lastig ervoer, heeft juist prachtige druppeltjes in het web achtergelaten. Er is weinig licht om de foto te maken en de wind wiegt het web steeds heen en weer. Desondanks kan ik toch een bijzonder beeld vangen. Een mooie bonus.

  


NOTE
De laatste jaren krijg ik als verjaardagscadeau van mijn schoonvader een foto-safari om ‘Schoonheid van het Niets’ te vinden. Eerder zijn we op pad geweest in New York, IJmuiden, het Westland en Vlissingen.

 Foto’s © Joeri van Beek | Schoonheid van het Niets
Locatiefoto’s © Igor Wladimiroff