Schatzoeken in New York

Ideeën heb ik altijd genoeg, maar het uitvoeren ervan, daar loopt het nog wel eens op mis. Daarom inspireert het mij als mensen hun idee niet alleen bedenken, maar het gewoonweg ook uitvoeren. Zo hebben mijn schoonouders jaren geleden het plan opgevat elke twee jaar drie maanden in een andere stad te gaan wonen om niet in de rol van toerist, maar als bewoner zo’n stad te leren kennen. Eerdere jaren waren Londen, Parijs en Berlijn al hun tijdelijke thuis en dit voorjaar was New York aan de beurt.

Voor ons (man, twee zonen en ik) een goede aanleiding om in de mei-vakantie een bezoekje te brengen aan de ‘city that never sleeps’.

Met mijn schoonvader heb ik afgesproken dat we onze jaarlijkse foto-safari – zijn inmiddels traditionele cadeau voor mijn verjaardag – ditmaal samen in New York zullen doen. In de dagen voordat we op pad gaan heb ik met mijn gezin al een aantal toeristische highlights bezocht en ervaren hoe hectisch de stad is.

Onze zoektocht naar verborgen schoonheid begint vlakbij de High Line, een oude spoorlijn die door de Nederlander Piet Oudolf is omgetoverd tot een bijzonder opgetild park. Het is een mooie, zonnige, maar erg warme dag.

Als we op weg gaan begin ik een beetje te twijfelen of ik ‘het oog’ nog wel heb. Kan ik vandaag, op deze plek, de ‘Schoonheid van het Niets’ herkennen als ik die tegenkom? De stad is ook zo onrustig, druk, vol met geluiden en soms ook gewoonweg vies met harde beelden van zwervers en moeilijk leven. Niets geen schoonheid.

En dan toch, als je maar op weg gaat… dan overkomt het je …! Het is echt zo leuk om speurend met je camera door een onbekende stad te lopen. Je neus achterna. Geen zorgen over de weg terug, want dat houdt mijn safari-genoot in de gaten, op zoek naar onregelmatigheid, afwijkende dingen om er vervolgens composities in te zoeken en vinden.

Ik laat hieronder graag de highlights van de foto-safari zien:

Ik kom een blauwe container tegen; de verschillende lagen verf die in de loop der jaren zijn aangebracht zorgen voor een spannende gelaagdheid en verrassingen: Ik vind o.a. een vogeltje op een wolk.

 

 

We komen langs een parkeerplaats met tientallen vuilniswagens waarop oude teksten zijn weggeslepen. In wat overbleef ontdek ik een jaguar als Verborgen Beest; ik zie ook een cirkel die me aanspreekt en een rond roestplekje dat gewicht geeft aan de letter ‘T’ in het woord Don’t.

  


Ik loop tegen een reclamebord aan waarop ooit iets gehangen heeft waarvan nu alleen nog de stukjes plakband met restjes poster zichtbaar zijn. Onder het plakband is vuil opgehoopt, waardoor er verrassende vormen ontstaan. De kartelrandjes van het plakband en de achtergebleven letter ‘M’ zijn details waar ik van hou.

  

Op een rood geschilderde muur kom ik afgebladderde plaksels van een stuk papier tegen. Ik ontdek een zittend dierfiguur met een soort wolvenkop. Zien jullie hem ook?

  


Op een groene, houten bouwschutting – naast een galerie waar de kunstwerken zo’n 30.000 dollar kosten –  ontdek ik een Vergeten Gezicht en een Verborgen Beest.

    


Op een electriciteitskastje ontdek ik in resten van posterplaksels een interessant abstract patroon wat me een beetje Japans aandoet.

  


En dan ligt er zomaar voor me op de stoep een kant en klaar Vergeten Gezicht met blauw accent als hoedje, dat ik echt even moet vastleggen. Bijna waait het weg terwijl ik de foto maak, waardoor ik nog meer het tijdelijke moment koester.

  


Aan het einde van de dag vind ik in het plaveisel van de stoep nog een portret van een soort dierfiguur, met een vriendelijke uitstraling.

 

Bezweet en plakkerig, maar moe en voldaan scroll ik, inmiddels terug in het tijdelijke thuis van mijn schoonvader, op mijn camera mijn foto’s door.

Conclusie: Schoonheid van het Niets, Vergeten Gezichten en Verborgen Beesten zijn dus óók in New York te vinden. Het is maar hoe je kijkt of hoe je het bekijkt.