26 feb Foto-safari IJmuiden

“Heb je al eens in IJmuiden gefotografeerd?” vroeg Peter de Ruig, een van mijn foto-safari-genoten, eerder. “Nee. Leuk!” antwoordde ik.
En zo vertrekken we woensdag 18 februari die richting op.

Bij binnenkomst van het havenstadje rijden we langs een muur die er interessant uitziet. Een muur met potentie. Want… hij is redelijk vervallen en daardoor ontstaan er mooie onverwachte vormen. Bovendien strijkt het licht er prachtig langs op dit tijdstip van de dag. Ik speur de muur af. Hier moet toch wel wat te vinden zijn?! Ik vind een blije vorm met een gezicht. Een slijmbal, zo noemt mijn oudste zoon hem later. Hij is in ieder geval blij en tevreden en is een mooie aanvulling van mijn serie ‘Verborgen Beesten’. Ook vind ik nog een lijdend Vergeten Gezicht op een hoek van de muur.

Tegenover de muur liggen in de schaduw bedrijfjes waar je verse vis kunt kopen. We eten een harinkje in de auto. Even opwarmen, want het is koud!

Peter heeft uitgezocht dat er een scheepswerf in de buurt is. We rijden er naartoe en het is meteen raak. Een heerlijk terrein met veel onduidelijke hoekjes en interessante materialen. Nadat we toestemming hebben gevraagd om te fotograferen, gaan we aan de slag. Ik zit op mijn knieën op de grond voor een roestige container en kijk door mijn lens op zoek naar een interessante compositie. Ik schrik me rot als ik vlakbij luid een harde ‘Bèhhhh’ hoor.

Vlak achter een hekje wordt ik nieuwsgierig gadegeslagen door een schaap. “Waar ben jij in hemelsnaam mee bezig?” lijkt hij me te willen vragen.

Dat vraag ik me zelf soms ook af. Maar ik word nou eenmaal blij als ik op dit soort terreinen schatten ontdek. Vandaag vind ik er bijvoorbeeld een mooie abstracte vorm op de zijkant van een vorkheftruck.

Voor de lunch rijden we richting strand en duinen en eindigen met een warme chocomelk en een patatje in een strandtent. Als we terug rijden richting het havengebied werpen de wieken van de windmolens spookachtige bewegende schaduwstrepen op de weg en de duinen. We slaan het prachtige beeld op in ons hoofd als idee voor een filmscène.

Later vind ik tot mijn vreugde nog een mooie vogelkop op de achterkant van een container en wat vormen op een muur die me aanspreken. Het licht is nog steeds prachtig en we speuren om ons heen naar meer moois. Maar soms is het op. We ontdekken niets meer. We besluiten te stoppen en huiswaarts te keren.

Op de terugweg rijden we langs een grijze muur en beseffen dat dit de muur is waar we vanmorgen nog zo lyrisch over waren. Nu is het niets meer dan een verwaarloosde muur in de schaduw. Grappig hoe zonlicht en onze eigen energie er vanmorgen nog iets totaal anders van maakten…

Klik op de foto’s voor een grotere en scherpere weergave.